Ένστασις

Σάββατο, μόνη μου στην Αθήνα, ξανά. Ζέστη αφόρητη, υπερθέρμανση μυαλού, γενικές κακοκεφιές και γκρίνιες, μόνιμη αναμονή, μέχρι να φύγω επιτέλους. Ονειρεύομαι τη στιγμή, που θα κλειδώσω την εξώπορτα, θα πώ "ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ ΚΟΥΦΑΛΕΣ! ΤΑ ΛΕΓΑΜΕ!", και θα φύγω, και θα φεύγω...
Τέλοσπάντων, πήγα στο περίπτερο να πάρω τα Νέα του Σαββάτου. Γύρισα, έφτιαξα το τσάι μου, και διάβαζα τρώγοντας πρωινό. Έπεσα λοιπόν σε ένα άρθρο μέσα στο ένθετο Weekend σελίδα 4-6 (;) της κυρίας Ραγκούση, που αναλύει τις πολιτισμικές διαφορές Νοτίων/Βορείων, όπως αυτές εκδηλώνονται στην παραλία, κάτω απ τον καυτό Ελληνικό ήλιο.
Μου δημιουργήθηκαν κάμποσες ενστάσεις.
Πρώτον, θεωρώ γελοίο, ένα άτομο της ηλικίας κοντά 50, να γράφει για την πλειονότητα των ελλήνων/νοτίων. Κλασσικά, ο ελληνικός τύπος, τείνει να υπεραπλουστεύει και υπεργενικεύει τα πράγματα. Η ηλικία της δημοσιογράφου, χωρίς να θέλω να προσβάλω κανέναν, θεωρώ, πως την κρατά μακρυά, απο την πραγματικότητα που εμείς οι νέοι βιώνουμε. Επιπλέον, θεωρώ, πως αν πραγματικά οι Έλληνες θέλουν να εξ-ευρωπαιστούν καλό θα ήταν απο τη μεριά τους να σταματήσουν τα πικρόχολα σχόλια περό γυφταριού των νοτίων και να δούμε επιτέλους την θετική μας όψη.
Το άρθρο, σχολίαζε τα κλασσικά: Μαγιό spido, μαμάδες υστερικές, κλασσική μασαμπούκα στην ταβέρνα μέχρι σκασμού, κινητά στην παραλία, γκόμενες του συζύγου να στέλνουν sms, ξενοκοιτάγματα και αντι-ηλιακό με στράς, έναντι Βορείων, αθλητικών τύπων, με βιβλία, και υγειινή διατροφή. Ξέρετε πόσες φορές τα έχουμε ακούσει όλα αυτά.
Λυπάμαι, αλλά εγώ ενίσταμαι στην άποψη αυτή.
Η άποψη αυτή, κρύβεται, ή μάλλον ειναι θαμμένη στα 90's στα οποία, εμείς, η νέα γενιά Ελλήνων (νοτίων) ήμασταν έρμαια των γονέων και των γιαγιάδων μας, Μόνο που δεν είμαστε πιά.
Σίγουρα, υπάρχουν οι τύποι με τα σπίντο, οι γκόμενες στην Ακτή Βουλιαγμένης, οι γυφτιές και τα τραγικότερα των σκηνικών, αλλά εμένα δεν είναι η γενική ιδέα μου. Έστω στους κήπους που κινούμαι.
Όλοι μου οι φίλοι φορούν αξιοπρεπέστατα μαγιό, κατα 90 % απο κάποια μάρκα για σκέιτ ή σέρφ ή κάτι τέτοιο, ουδέποτε επίσης, τους είδα με κάτι προκλητικό ή αποκαλυπτικό. Τα κορίτσια φοράμε νορμάλ μαγιώ που έχουμε λιώσει κάνα μήνα να το βρούμε και στάνταρ έχουμε σκάσει απο 15 έως 85 ευρώ για να είναι όπως το θέλουμε. Στην παραλία δεν πίνουμε πάντα καφέ, φραπόγαλα και τα λοιπά. Όχι οτι πιστεύω οτι ο φραπές είναι γυφτιά. Εγώ που μεγάλωσα με γαλλικό κι εσπρέσσο γουστάρω τον φραπέ και συχνά απολαμβάνω ένα. Φτάνει η πιπίλα με τον φραπέ. Είναι απλά ένας καφές. Στην παραλία δεν ακούμε γύφτικα, δεν βάζουμε κάν μουσική, για να μην ενοχλούμε τους δίπλα. Όλοι μας κολυμπάμε με τις ώρες γιατί δεν πηγαίνουμε στις σιχαμερές πλάζ για τη μούρη αλλά πέρνουμε το αυτοκίνητο σκάμε όλοι 5 ευρώ βενζίνη (περί γυφτιάς που λέγαμε;) και πάμε στην γαμάτη παραλία που είναι για τους λίγους, κι ας οδηγούμε 35 χιλιόμετρα μες την Αθήνα. Αν είμαστε σε νησί; Ακόμα κι αυτοί που πάνε στην καρά οργανωμένη με το Punda Beach Bar που γίνεται της κολάσεως, το κάνουν με στύλ. Οι δικοί μου κύκλοι, πάνε εκεί που κάνουν και γυμνισμό, πάμε όταν ξυπνήσουμε στις 3 το μεσημέρι, γιατί το καλοκαίρι είναι στη νύχτα, και φεύγουμε τελευταίοι.
Δεν πετάμε ποτέ σκουπίδια δεν πετάμε καν τις γόπες απ τα τσιγάρα μας μες την άμμο. Δεν φοράμε κοσμήματα στην παραλία, δεν βαφόμαστε. Δεν διαβάζουμε το ΟΚ, κι αν κάποιος το διαβάζει, δεν καταλαβαίνω γιατί είναι τόσο κακό, γελοίο, Ελληνοπρεπές. Προσωπικά, διαβάζω βιβλίο στην παραλία. Εκτός αν είμαι με την παρέα μου, που τότε κοιτάμε να κάνουμε πράγματα που θα μας φέρουν κοντά, να μιλήσουμε να παίξουμε να γελάσουμε.
Φίλοι και γνωστοί, ζευγάρια με παιδιά, δεν κουβαλάνε 234623864 πράγματα στην παραλία. Επίσης αντίθετα με τους προγόνους μας, οι φίλες μου μαμάδες και οι μπαμπάδες έχουν διαβάσει πέντε πράγματα, έχουν όλοι σχεδόν τελειώσει κάποια σχολή ή ίδρυμα ανώτατων/ανώτερων σπουδών. Κανένας τους δεν θα πεί στο παιδί του πως θα πνιγεί αν κολυπήσει στα ρηχά. Καμιά μαμά δεν θα τσιρίζει γνωρίζοντας πως αυτό είναι γελοίο. Καμία μαμά δεν θα φέρει κεφτεδάκια στη παραλία. Και αν ο άντρας μου εμένα ξενοκοιτάει και στέλνει sms με την γκόμενα, θα είμαι πολύ ηλίθια για να μην το καταλάβω κι ακόμα πιο ηλίθια για να συνεχίσω να μένω μαζί του. Δεν ξέρω γιατί το κάνατε εσείς οι μεγάλοι. Και γιατί εν τέλει παντρευτήκατε αυτούς τους άνδρες, και για όνομα του θεού, πρόβατα είστε και δεν είχατε καταλάβει το ποιόν του; Εν τέλει, αν το κέρατο είναι χαρακτιριστικό στον άνθρωπο, βάζω το χέρι μου στη φωτιά, πως έκτακτα κερατώνουν και οι θεοποιημένοι Βόρειοι.
Στο φαγητό: Όλοι μου οι φίλοι και γνωστοί αγαπούν το καλό φαγητό. Τι ακριβώς είναι κακό σε αυτό; Και τι ακριβώς θα μου πεί εμενα για διατροφή η Βρετανίδα, που καταναλώνει μεσα σε μια εβδομάδα τόσο junk τόσο βούτυρο κι υδατάνθρακες τηγανητούς όσο εγώ σε έναν μήνα. Σόρρυ, εγώ έχω το ελαιόλαδο! Όσες φορές έχω φάει σε ταβέρνα με φίλους έχουμε φάει υπέροχα, κανείς μας δεν έσκασε απο το φαί, και όλοι απολαύσαμε τα ωραία τηγανιτά και τις χωριάτικες και τα χταπόδια. Και επιμένω, που το κακό; Η φάση της ταβέρνας είναι υπέροχη. Και πρέπει να μείνει όπως είναι.
Πρέπει επιτέλους να συνειδητοποιήσουμε όλοι μας τα εξής για να ξεπεράσουμε το κόμπλεξ κατωτερότητας που μας κάνει ελληνάρες:
Πρώτον, εμείς τα 20something έχουμε ήδη ταξιδέψει 1-2 φορές στο εξωτερικό, μερικοί απο εμάς έχουν σπουδάσει κι όλας, άλλοι έχουν πάει Εράσμους, άλλοι μετακόμισαν ήδη μόνιμα. Έχουμε 5-6 διαφορετικές ηλεκτρονικές συσκευές που παίρνουμε μαζί στις διακοπές, και επαγγελματικές κάμερες, λάπτοπ, και i-phone με 384729 εφαρμογές. Ξέρουμε όλοι βασική φυσική: Η ακτινοβολία σκοτώνει. Η ηλιοθεραπεία είναι θάνατος. Το αντιηλιακό πρέπει να χει δείκτη 50. Δεν καπνίζουμε, οι περισσότεροι, κι όσοι καπνίζουμε απέχουμε ΠΑΡΑ πολύ απο τα 3 πακέτο Marlboro κόκκινο που κάπνιζαν σε μια μέρα οι γονείς μας. Όλοι μας ξέρουμε να τρεφόμαστε, ξέρουμε τι είναι ο μεταβολισμός ξέρουμε να τρώμε και να πίνουμε. Εν τέλει εμείς μπορεί να πηγαίνουμε σε κάνα κλάμπ (αν δεν τη βγάζουμε στη μπαράκι του νησιού πίνοντας Σανγκρία) κι άντε να πιούμε μια Βότκα, δεν πήγαμε ποτέ σε σκαντινάβιαν μπάρ, στα Μάλια, να γίνουμε γκόλ, σαν τους πολιτισμένους τους Βόρειους που βιάζονται μεταξύ τους κάθε καλοκαίρι. Ξέρουμε και να ζούμε σαν "βόρειοι", αν αυτό είναι το ζητούμενο τελικά.
Τελευταία ένστασις,
για εμένα είμαστε ρομαντικοί, όχι γύφτοι. Μαρέσει που αράζουμε σε παραλίες τα βράδυα, που ακούμε ωραία μουσική απο τα ηχειάκια μας, που πέρνουμε καφέ σε θερμός στην παραλία που καπνίζουμε τα στριφτά μας τσιγάρα, που πάμε καθαρίζουμε παραλίες εθελοντικά, που ανάβουμε ασφαλείς φωτιές τα βράδυα, που αγναντεύουμε την παραλία, που βγάζουμε φωτογραφίες χιλιάδες φωτογραφίες, που παίζουμε αυτά τα θορυβώδη παιχνίδια που μας φέρνουν πιο κοντά, που γελάμε πολύ, που ζούμε τις μικρές μας περιπέτειες που η αφέλεια μας προσφέρει. Που για εμάς, το καλοκαίρι δεν είναι άσκηση, είναι ένα ταξίδι σε πειρατικό πλοίο, με 50 ευρώ στο λουτράκι, δεν έχει σημασία. Μια παρέα άκυρη 20 ατόμων, και που πάλι περνάμε καλά. Δεν χρειαζόμαστε ταξιδιωτικό γραφέιο, ξενοδοχείο με πισίνα, τάπερ. Δεν ξέρω τι κάναν οι προκάτοχοι μας στις Ελληνικές Διακοπές, αλλά εγώ νομίζω πως περνάμε υπέροχα, πως έιμαστε πρωταγωνιστές σε ηλιόλουστα φιλμάκια. και είμαι χαρούμενη για εμάς. Νομίζω πως πρέπει σιγά σιγά να δούνε όλοι, πως τελικά, είμαστε γοητευτικοί. Εμείς οι νότιοι, δεν είμαστε τεμπέλιδες. Απλά το καλοκαίρι για μας, είναι νοοτροπία και όχι εποχή.

Hey this is Irzzy turning 20

Δεν είναι τίποτα, άλλος ένας χρόνος. Αλλά για μένα η απόσταση απο τα 19 ως τα 20, ήταν ενα τεράστιο ταξίδι, χωρίς σαφή προορισμό, μόνο ξέροντας περίπου τι θέλω και τι όχι.
Σε 3 μέρες γίνομαι επισήμως 20, και με έχει πιάσει η αίσθηση του απολογισμού. Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος, θα κάνω την γνωστή λίστα με τα θετικά που αποκόμισα από τον χρόνο αυτό, θα συγκρίνω το πέρισυ με το σήμερα.

Αρχικά πρέπει αν καταγράψω το οτι κάνω αυτή τη λίστα ιντερνετικά, που είναι βήμα μπροστά, γιατί μέχρι πέρυσι οι σχέσεις μου με το ίντερνετ ήταν πολύ περιορισμένες. Φέτος απο ευτυχές γεγονός, ανθρώπων που ήταν πρόθυμοι να με βοηθήσουν ξε-γρίεψα κι έμαθα να χρησιμοποιώ το λάπτοπ μου σαν ανθρωπος. Μεγάλο πλάς.
Βασισμένο στο άνωθεν θετικό, πρέπει να προσθέσω πως λόγω του ίντερνετ, οι μουσικές μου γνώσεις διπλασιάστηκαν, και οι λίστες με μουσική στο ipod πολλαπλασιάστικαν. Και αν αγαπώ κάτι είναι να βρίσκω μουσική. Είμαι λοιπόν πολύ χαρούμενη που φέτος ξέρω πολλά παραπάνω τραγούδια κι επιτέλους μπορώ κι εγώ να το παίξω έξυπνη. Συν οτι έχω ένα σωρό πράγματα να ακούω και δεν περιορίζομαι. Επίσης, πρέπει να αναφέρω και το οτι διάφορα άτομα βοήθησαν να επεκταθούν οι γνώσεις μου στη μουσική και χαίρομαι που το έκανα. Εν τέλει, είμαι περίφανη που πήγα και σε μια δεκαριά συναυλίες φέτος, ενώ πέρυσι σε μία μόνο.
Καπνίζω πλέον μόνο στριφτά, και αυτό είναι πρώτον καλύτερο για την υγεία και το πορτοφόλι, αλλά επίσης έμαθα να στρίβω πολύ καλά και να εκτιμώ κάθε τσιγάρο που κάνω ως χειροποίητο.
Έχω δίπλωμα οδήγησης, κι ας μην είμαι ο καλύτερος οδηγός, αλλά έστω το έχω και μπορώ να διευκολυνθώ αρκετά με το αυτοκίνητο.
Πλάς, έχω ποδήλατο φέτος και πέραν του οτι τώρα είμαι η απόλυτη χιπστερ, πραγματικά το απολαμβάνω. Ελπίζω επίσης να πέσει και λίγο ο κώλος έτσι.
Πρέπει οπωσδήποτε να αναφέρω τις αντοχές μου στο αλκοόλ και τη μέθη γενικότερα, οι οποίες είναι για συγχαρητήρια πλέον. Λόγω κακής τύχης έμαθα να πίνω πολύ και να μη γίνομαι χάλια, να απολαμβάνω τη μέθη και να αγαπώ το μπαλκόνι μου κι οτι καλό γίνεται εκεί.
Φέτος είχα ΩΡΑΙΕΣ στιγμές, έκανα πράγματα που δεν φανταζόμουν οτι θα κάνω, χαλάρωσα, έμαθα να μη με νοιάζει τόσο, να μη σκαλώνω και να μην τρελαίνομαι (προσπαθώ). Ακόμα σκέφτομαι υπερβολικά, αλλά όχι όσο παλιά. Νομίζω πως είμαι πιο διασκεδαστικός άνθρωπος φέτος. Ήθελα πολύ να γίνω. Δε θα ξεχάσω ποτέ, οτι εγινε σε ταράτσες, μπαλκόνια, υπόγεια πράγματα που πέρισυ ο φόβος θα με κράταγε μακρυά τους.
Επίσης, τα έβαλα με τον εαυτό μου σε μια προσπάθεια να νιώθω καλύτερα με αυτόν, και δεν μπορώ να πώ πως δεν έμεινα ευχαριστημένη. Είναι ωραίο να γουστάρεις τον εαυτό σου. Μάλιστα, τα πάμε τόσο καλά τελευταία, που σκέφτομαι να πάμε ένα διήμερο οι δυό μας να τα πούμε.
Ακόμα, δέθηκα πολύ με ανθρώπους που θέλω να έχω στη ζωή μου γενικά, δημιουργήσαμε αναμνήσεις και προσωπικά inside jokes, τραγούδια που μας θυμίζουν περιπέτειες. Τώρα ξέρω τι τους αρέσει και τι να τους προτείνω. Πέρυσι, ήταν πολύ μοναχικά. Είναι ωραια να έχεις παρέα. Αυτό αυξάνει κατα πολύ και τις επιλογές στα πράγματα. Έχω πολλές επιλογές φέτος στο τι θα κάνω. Μ αρέσει αυτή η ανεξαρτησία.
Πρώτος χρόνος στο Πανεπιστήμιο, η σχολή δεν είναι μπούρδα, πέρασα αρκετά μαθήματα. Αν και δεν εέχω κάνει και πολλούς φίλους, μ αρέσει στη σχολή, έχω μάθει πολλά πράγματα κι έιναι μια ωραία καθημερινότητα.
Το γέλιο. Το απόλυτο γέλιο, η απόλυτη χαρά, happy days.
Η απόλυτη απόρριψη, το κλάμμα, το συναίσθημα, η καταστροφή. Ακόμα κι αν πονάνε οι αναμνήσεις, χαίρομαι που υπάρχουν γιατί έγινα δυνατότερη κι αν δεν υπήρχαν δεν θα είχα ζήσει τίποτα, εδεν θα είχα μάθει τίποτα. Το τρίμηνο, τέλη Ιανουαρίου, Φλεβάρης Μάρτης και λίγο Απρίλης, ήταν απ τα χειρότερα πράγματα που έχω ζήσει αλλά πέρασε και μπορώ να το πώ, έζησα τον απόλυτο χωρισμό κι επέζησα.
Έζησα τον έρωτα, επέζησα.
Έκανα αποτυχημένες προσπάθειες επέζησα.
Φίλησα, ένιωσα, έκλαψα, κοιμήθηκα, γέλασα.
Δοκίμασα πολλά πράγματα.
Πήγα διακοπές και ταξίδια. Στην Αυστρία, στην Ελλάδα. Στο Λουτράκι, την Κινέτα, το Ναύπλιο, το Ρέθυμνο, Στο Γκράτς, στη Βιέννη, στην Τήνο στην Κεφαλονιά. Κι έπονται κι άλλα...
Έχω ήδη κανονισμένα πράγματα για το χειμώνα. Δεν περιμένω κάτι να γίνει. Περιμένω κάτι που ΘΑ γίνει. Είναι ωραία να περιμένεις πράγματα να γίνουν.
Μου αρέσουν περισσότερα πράγματα, κι αυτό είναι καλό γιατί καθόρισα επιτέλους το χαρακτήρα μου και το τί μου άρεσει και τι όχι. Πλέον, το να πάω για ψώνια είναι ευχάριστο γιατό ξέρω τι μου αρέσει και τι μου πάει και τι χρειάζομαι. Η ντουλάπα μου είναι πολύ ευτυχισμένη.
Ξέρω τα σχέδια μου για το μέλλον, κι έμαθα να μη τα βασίζω σε κανέναν, αλλά να κάνω ότι πραγματικά θέλω χωρίς δεσμέυσεις. Έμαθα πως "Εγώ κάνω ότι θέλω, κι όποιος θέλει ακολουθεί."
Τώρα έχω ένα όραμα, είμαι έτοιμη να βρώ δουλειά, αφού ξεκουραστώ το καλοκαίρι, κι όταν τα οικονομικά μου το επιτρέπουν έχω σχέδιο, να μείνω μόνη μου στο σπίτι στου Ζωγράφου.
Έχω σχέδιο να πάω εράσμους, να γνωρίσω κόσμο να τα αφήσω όλα πίσω, επιτέλους.
Έφτιαχνα τη βαλίτσα μου τις προάλλες για ένα τριήμερο στο λουτράκι, κι έιχα ενθουσιαστεί που είμαι πλέον οργανωμένη και ξέρω τι χρειάζομαι και πως πρέπει να θυμηθώ το ένα και το άλλο. Ειδικά στο θέμα του ταξιδιού και των εκδρομών νιώθω πολύ μπροστά, μέσα σε ένα χρόνο έμαθα πραγματικά την ΟΡΓΑΝΩΣΗ και το πώς να είμαι εκδρομέας.
Είμαι χαρούμενη που εμαθα να χρησιμοποιώ σωστά την κάμερα μου (σωστότερα, έστω) μετά απο 3 χρόνια που την έχω! Θυμήθηκα την αγάπη μου για την φωτογραφία, και παρεπιπτόντως, μεγάλωσε η αγάπη μου για τα ταττοο και τα πίρσινγκ,. Ανυπομονώ για τον σεπτέμβρη και τις διάφορες πρσθήκες που θα υπάρξουν στο σώμα μου.
Πιο πολύ χαίρομαι γιατί, λίγο απο εδώ, και λίγο απο εκεί, έμαθα πολλά πολλά πράγματα, μπορώ να μιλήσω γι αυτά σε μια συζήτηση πλέον, έχω πράγματα να πώ, έχω επιχειρήματα. Δεν ξέρω, αλλά για μένα αυτό είναι τρομερή ικανοποίηση.
Οι γνώσεις, οι αναμνήσεις που μάζεψα, οι φωτογραφίες και η μουσική, είναι τα πιο πολύτιμα πράγματα για μένα... Νιώθω πραγματικά χαρούμενη που τα απέκτησα όλα αυτά.
Νιώθω πολύ έτοιμη για να φτάσω 21.
Νιώθω πολλές ηλιαχτίδες.

Untitled

By: Destin a Terre

Σ'αγαπώ.
Δεν μπορώ να σου περιγράψω πόσο. Δεν είσαι εδώ, ζούμε μακρυά, αλλά αυτό δεν αλλάζει το πόσο απόλυτα και αμετάκλητα σ'αγαπώ. Σ'αγαπώ σαν φίλο και σαν άντρα και σαν άνθρωπο.

Δεν ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ να σε ευχαριστήσω για όλα τα υπέροχα πράγματα που μου έμαθες.
Δεν ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ να σε ευχαριστήσω για το πως μου έμαθες να ζώ.

Χωρίς εσένα, θα ήμουν ακόμα, ένα σκουπιδάκι. Οχι κι έτσι, αλλά θυμάμαι πως ήμουν πρίν.
Θυμάμαι πόσο ντρεπόμουν, και πόσο σκάλωνα με κάθε πράγμα που γινόταν. Θυμάμαι πόσο ανησυχούσα. Από εσένα, έμαθα να τσιλάρω που λές κι εσύ, έμαθα να ξεχνάω, να λέω δεν πειράζει, να λέω "Γαμησέ το!" , να κάθομαι στο γρασίδι και να παίρνω μπύρα απ το περίπτερο.
Έμαθα να λέω ΝΑΙ σε ότι μου προσφέρουν και να σκαλώνω τον κόσμο με το πόσο χαλαρή είμαι.
Έμαθα πως ο υπολογιστής είναι η φυλακή μου, παράθυρο στον κόσμο που δεν μπορώ να έχω.
Εσύ, με έμαθες να ζώ, να ταξιδεύω, να δοκιμάζω, να γουστάρω.

Θυμάμαι κάθε μας συζήτηση. Θυμάμαι το μόνιμο αίσθημα έλειψης που έχω.Ακόμα το έχω. Αυτό δεν το έκαψες. Δεν θα το κάψει κανείς. Δεν μου αρέσει να είμαι μόνη μου, μα δεν μ αρέσει να είμαι με κάποιον, με κάνει να νιώθω ακόμα μεγαλύτερη μοναξιά, η έλλειψη. Χωρίς εσένα είναι χειρότερα.
Απο όταν έφυγες μου λείπεις πολύ, κι όλο στεναχωριέμαι. Χαίρομαι που κάνεις τη ζωή σου όμως. Νόμιζα πως κάποιος ήταν πιο σημαντικός απο εσένα, μα είχα άδικο και τώρα το ξέρω. Εκείνος δεν ήταν ποτέ εκεί. Εσύ είχες δίκιο απ την αρχή, που μου έλεγες να τον ξεχάσω. Σόρρυ που δεν μπορούσα. Θυμάμαι τα βράδυα που άραζα σπίτι σου και πίναμε πολύ, και που ενώ δεν ήμασταν μαζί για κάποιο λόγω κοιμόμασταν αγκαλιά. Γιατί απλά αγαπιόμαστε.
Σήμερα είμαι στεναχωρημένη πάλι. Όπως και χθές, γιατί είμαι μπερδεμένη. Και ζώ αδιάφορα κι έχω κουραστεί και θέλω να φύγω και κανείς δεν θέλει, και δεν ξέρω αν αξίζει να δώσω μια ευκαιρία σε καταστάσεις εδώ, ή να πω "ΑΝΤΕ ΓΑΜΗΘΕΙΤΕ!" και να κάνω ότι είπες:

"Πάρε το πρώτο πλοίο κι έλα Κρήτη!".

Ήταν σαν να μου έλεγες, πως έλα εδώ και θα τα βρούμε όλα. Και το ξέρω, θα ηρεμίσω.
Το χω πάρει χαμπάρι, ήρεμη ζωή δε θα ζήσω, παρέα δεν θα έχω ποτέ. Δεν θα έχω την παρέα, δεν θα έχω τον χρόνο. Βασανίζομαι...
Νιώθω σαν φυλακισμένη. Και πάσχω απο το σύνδρομο της στοκχόλμης, είμαι ερωτευμένη με τον απαγωγέα μου. Είμαι ερωτευμένη; Ίσως... Μπορεί....
Φοβάμαι. Δεν μπορώ να σου περιγράψω ΠΟΣΟ φοβάμαι. Δεν φοβάμαι μήπως τον χάσω. Φοβάμαι γενικά, μήπως χάσω... Όχι μήπως αποτύχω. Φοβάμαι τη μοναξιά, την ανυπαρξία, την εγκατάλειψη.
Όλοι στη ζωή μου φεύγουν. Ξέρεις τι θέλω. Θέλω να κοιμάμαι κάθε βράδυ σε μια αγκαλιά.
Ξέρεις, μόνο αυτό με νοιάζει. Μόνο αυτό θέλω στη ζωή μου.
Κάθε χρόνο γίνομαι πιο σκληρή, πιο άνιωθη, διασκεδάζω περισσότερο, επειδή έμαθα να λέω:
 "Στ' αρχίδια μου"
Αλλά και πάλι, τι να γίνει... Τα ίδια σκατά. Η ίδια σαπίλα. Και ξέρω πως το προκαλώ εγώ. Ξέρω... Ξέρω πως φοβάμαι υπερβολικά. Μου τα χεις πεί όλα αυτά. Κι εγώ κάθε φορά λέω, Ναι έχεις δίκιο. Και πάντα κάνω τα δικά μου.
Σε ευχαριστώ όμως που κάθεσαι και με ακούς. Σε ευχαριστώ που ακόμα και απο το τηλέφωνο ενδιαφέρεσαι.Μακάρι να ήσουν εδώ να πάμε βόλτα με τη μηχανή και να κοιμηθείς σπίτι μου και να φάς το φαί της μάνας μου και να σου φτιάξω πρωινό όταν ξυπνήσεις.
Κανείς ποτέ δεν θα σε φτάσει, να το θυμάσαι. Δεν μπορούμε να είμαστε ποτέ μαζί, γιατί σε αγαπώ υπερβολικά για να σε χάσω και το ξέρεις.
Αλλά πάντα θα είσαι πιο ψηλά απ όλους. Θα είσαι τα φτερά που μου λείπουν.
Θα πάρω το πρώτο καράβι, και θά ρθω, να βλέπουμε κάνα αστέρι να πέφτει και να λέμε πως είμαστε γενναίοι, και να κάνουμε κάνα τσιγάρο, να πιούμε κάνα κρασί, να μιλήσουμε για την επανάσταση και την κατάντια του κόσμου, την ομορφιά της φύσης και την άγρια θάλασσα.
Έρχομαι να σε βρώ.
Σε ευχαριστώ.

Υπενθύμιση μιας μέρας γρουσουζιάς.

Οι αμυγδαλές κατά την αμυγδαλίτιδα.

Ειρήνη,
όσο σκατά κι αν πάνε τα πράγματα,
ακόμα κι αν φοβάσαι κάθε πρωί που ξυπνάς,
ακόμα κι αν είσαι άρρωστη κι υποφέρεις και πονάς παντού,
ακόμα κι αν πάλι το τσούγκρισες το αμάξι και θα ακούσεις τη Χριστοπαναγία,
ακόμα κι αν τελικά δεν θα πάς στη συναυλία με αυτόν που ήθελες να πας,
ακόμα κι αν ερωτεύεσαι πάλι και ξέρεις πως θα φάς τα μούτρα σου,
ακόμα κι αν ίσως έχασες όλα τα αρχεία απ τον υπολογιστή σου,
ακόμα κι αν γκρινιάζεις και στεναχωριέσαι για όλα αυτά,
θυμίσου,
όταν η ζωή σου δεν έχει πιά κανένα νόημα,
μπορείς πάντα να πάς να δουλέψεις σε ρεμπετάδικο,
να γίνει η ζωή σου το κραγιόν και το λουλούδι στο αυτί,
η μπουζουκομάνα,
η νύχτα και οι μεθυσμένοι της,
το κρασί και τα τσίπουρα,
τα ρεμπέτικα και ο καημός.

Και θα ερωτευτείς παράνομα τον κιθαρίστα και τα γνωστά.

Αλλά έχουμε ακόμα γι αυτό έτσι;
Και τελικά, δεν είναι και τόσο άσχημο σενάριο ως "η χειρότερη κατάληξη".

Camp Lamp

Suburban Railway
one afternoon

This is where I work

And that's the view from work in summer

Εδώ που είμαι έχει πολύ φώς κι όταν δεν έχω ξυπνήσει καλά το απεχθάνομαι. Το φώς απ το παράθυρο του γραφείου διαχέεται σε όλο το δωμάτιο, η ζέστη είναι δαιμονισμένη και με ζαλίζει, κάνοντας ταυτόχρονα το άρωμα που φοράω να μυρίζει 10 φορές πιο βαρυά.
Βασανίζομαι. Στην πραγματικότητα δεν έχω τίποτα να κάνω στη δουλειά σήμερα, δεν χρειαζόταν να έρθω. Απλά ήρθα επειδή ήξερα πως το να μείνω σπίτι και να κοιμηθώ ώς το μεσημέρι ίσως να με βλάψει περισσότερο. Εξακολουθώ να μετανιώνω τα προχθεσινά λάθη, κάνοντας σημερινά. Κάθε στιγμή μου ρχεται να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο, μου λείπει όσο τίποτα η άνεση με την οποία μπορούσα εύκολα να αγνοώ πράγματα λες και τίποτα δεν έχει σημασία, τώρα αυτό είναι πραγματικά κάπως αδύνατο. Παρά την όμορφη μέρα έξω, εγώ νιώθω ένα ράκος. Βρίσκομαι μεταξύ τύψεων για το λάθος μου, (τα λάθη μου, παρελθόντος και παρόντος) και μιας ντροπής που πάντα συνοδεύει αυτές τισ τύψεις και την ενοχή. Μέσα μου βράζω και καίγομαι απ τη στιγμη που ξύπνησα.
Στο μεταξύ, στο γραφείο, αντί κλιματιστικών, έχουμε κάτι τιτάνιους ανεμιστήρες που ο θόρυβος που κάνουν δεν περιγράφεται και εν τέλει δεν δροσίζουν κι όλας. Κάπως έτσι, σαν όλα αυτά μαζί, πρέπει να ναι το να παθαίνεις ασφυξία.
Διάβασα το εξής, πως όλο το θέμα με τον έρωτα που δεν μπορείς να ξεκολλήσεις και να το δείς καθαρά και τα λοιπά, είναι κατα βάση θέμα άγχους πρσωπικού. Απ' όταν το διάβασα φυσικά και τα έβαλα με τον εαυτό μου, για κάθε πιθανό λόγο και νιώθω πολύ απογοητευμένη, που έπειτα απο τόσοκαιρό που προσπαθώ να με κρατάω σε καλή διάθεση και να αυτοψυχολογούμαι κλπ, βρίσκομαι στα ίδια και χειρότερα απο πρίν. Ξέρω επίσης πως, ο μόνος τρόπος να βελτιωθούν τα πράγματα, είναι η πλήρης απομάκρυνση απο τη ζωή κάποιου άλλου, που δεν λέω να ξεκολλήσω. Το πρόβλημα είναι πως ακόμα κι αυτή η μικρή και σπάνια επαφή μας μου δημιουργεί απίστευτο πρόβλημα, όμως εν τέλει αυτό είναι που θέλω σωστά; Όταν έχεις μαζοχιστικές τάσεις σημαίνει πως θέλεις κάτι που εν τέλει σε βλάπτει, κι εγώ θεωρώ σωστό να το παραδέχεται κανείς. Απ' την άλλη αυτό δεν γίνεται με τα ναρκωτικά; Δεν κάνουν κακό; Δεν βλάπτουν; Ωστόσο γιατι γίνεται χρήση; Γιατί κάποιος τα γουστάρει. Γιατί κάποιος να γουστάρει το χόρτο; Γιατί σου δίνει μια αίσθηση πως όλα θα πάνε καλά και πως έχεις χρόνο και την άνεση να γελάσεις και να χαλαρώσεις. Το χόρτο κάνει τον άνθρωπο λιγότερο αγχωτικό, και είναι εν γένει αναλγυτικό. Ε ακριβώς το ίδιο γίνεται εδώ μόνο που όταν φουμάρεις ανθρώπινες σχέσεις είναι πιο επικίνδυνο. Γουστάρεις την επαφή με κάποιον που κάθε φορά που τον βλέπεις καταλλήγεις άρρωστος για μέρες και με το μυαλό σου πουτάνα, και την όρεξη για ζωή χωρίς το άτομο αυτό, υπό το μηδέν. Άρα τι μπορείς να κάνεις; Απλά έχεις εθιστεί στο βαρύτερο ναρκωτικό, τον ανεκπλήρωτο έρωτα. Συγχαρητήρια. Είσαι σε χειρότερη θέση απο πρεζόνι σε αποτοξίνωση.
Έτσι είμαι δυο μέρες τώρα λοιπόν.
Χθές,  αγόρασα μια (ελατωμάτικη!) ξύλινη ραφιέρα σε φάση diy από φτηνό ανακυκλωμένο ξύλο και την συναρμολόγησα μόνη μου. Το γεγονός οτί το αγόρασα 9 $ αυτό το πράγμα έπρεπε να είναι προειδοποίηση γιατί γενικά η ραφιέρα, αποδείχτηκε πολύ ευτελές αντικείμενο αλλά εν τέλει την έφτιαξα έτσι ώστε να αντέξει λίγο παραπάνω. Ευτυχώς που έχω εύκαιρες πένσες και κατσαβίδια. Και που ξέρω να τα χρησιμοποιώ φυσικά. Τέλοσπάντων, η ραφιέρα έχει ωραίο χρώμα στο ξύλο, ένα σκούρο καφέ, δεν αντέχει πολύ βάρος όμως οπότε, όταν πάω κάποια φορά στην ΙΚΕΑ θα πάρω μια της προκοπής. Πέραν της ραφιέρας απο το κατάστημα που ήμουν αγόρασα πολλά κεριά για το μπαλκόνι, μια τεράστια κόκκινη κούπα σαν υπερμέγεθες φλιτζάνι για να τρώω τα δημητριακά (που γενικά δεν τρώω σχεδόν ποτέ), ένα puzzle των 1000 κομματιών με ένα κάστρο το ηλιοβασίλεμα (με ενέπνευσε μια φίλη μου η Αναστασία, για τη φάση με το puzzle και γενικά βαριέμαι τόσο τις μέρες αυτές που ψήθηκα!). Το πιο ωραίο πράγμα όμως είναι μία μεταλλική και γυάλινη λάμπα απ αυτές που πέρνουν οι πρόσκοποι στην κατασκήνωση, που τη γεμίζεις με απλό λάδι για τέτοιες λάμπες.
Αφού συναρμολόγησα τη ραφιέρα και τακτοποίησα το χάος στο δωμάτιο μου, έκατσα στο μπαλκόνι κι άναψα τα κεριά και τη λάμπα, την οποία έβαλα δίπλα μου για να μπορώ να διαβαζω το βιβλίο μου.
Η μόνη χαρούμενη στιγμή αυτές τις χάλια μέρες ήταν εκείνη! Η μυρωδιά που αναδίδει το καμμένο λάδι της λάμπας είναι υπέροχη. Μου θυμίζει αόριστα τα παιδικά μου χρόνια, όπου πήγαινα καταστήνωση με τους οδηγούς (σαν τους προσκόπους είναι, οι πρόσκοποι θα σας πουν πως οι οδηγοί είναι φλώροι, κι οι οδηγοί, πως ναι όντως έιμαστε λίγο φλώροι αλλά δεν το παίζουμε σκληράδια όπως οι πρόσκοποι. ). Θυμάμαι τις μεγάλες ξύλινες κατασκευές που κάναμε, θυμάμαι που στήναμε σκηνές 8χρονα παιδάκια, θυμάμαι το κλασσικό σοκολατούχο γάλα για πρωινό με μερέντες και μαρμελάδες πάνω σε φέτες ψωμί. Θυμάμαι που το βράδυ καθόμασταν σε κύκλο και τραγουδάγαμε τραγουδάκια τύπου "Κουμπαγιά" και στη μέση είχαμε μια τέτοια λάμπα! Αναμνήσεις τυλιγμένες σε πορτοκαλί φώς.
Σκεφτόμουν όλα αυτά κι άλλα πολλά χτές το βράδυ. Και όταν για άλλη μια φορά δεν οδηγήθηκα πουθενά και το βραδυνό μου ποτήρι με Βισάντο τελείωσε, έσβησα τα κεριά και πήρα τη λάμπα μέσα και την άφησα σε ένα τραπεζάκι στο κρεβάτι δίπλα. Και κοίταγα το φώς της λάμπας και αναπωλούσα, νοσταλγούσα και θυμόμουν, προσπαθώντας παράλληλα να βρώ λίγο ισχυρογνωμοσύνη μέσα μου και την αποφασηστικότητα που απαιτείται στην περίπτωση  μου για να πάρω δύσκολες αποφάσεις και να προχωρίσω με τη ζωή μου. Τελικά ένιωσα λίγο σαν το κοριτσάκι με τα σπίρτα που τελικά δεν μπόρεσε να κάνει τίποτα, έσβησα τη λάμπα και αποκοιμήθηκα λυπημένη.

Flash Post

Miss Junkie

Δυο χάλια μέρες σερί. Νιώθω σαν ηρωινομανής σε απεξάρτηση.
Νιώθω ηλίθια, μικρή, χωρίς μέλλον.
Δεν μιλάω σε κανέναν. Δεν μπορώ να μιλήσω με κανέναν. Θέλω να σπάσω τον υπολογιστή. Και να ξεχάσω τα πάντα. Σιχάθηκα να είμαι μες τα κλειστά παράθυρα.

To Deux Chevaux

Το αυτοκίνητο αυτό, μου θύμισε την ιστορία.

Η φωτογραφία είναι απο εκείνη τη μέρα.

Σήμερα θυμήθηκα τυχαία μια ιστοριούλα απ' όταν ήμουν μικρή. Δημοτικό. Η ιστορία ξεθάφτηκε, μετά από μια βόλτα με ένα πολύ παλιό αυτοκίνητο περίπου 70 ετών που με πήγε στη Βούλα και τη Γλυφάδα. Είχα ενθουσιαστεί. Και μετά απο μια συζήτηση για το αυτοκίνητο αυτό, θυμήθηκα την ιστορία με το Deux Chevaux. Στο γραφείο της μαμάς μου και της θείας μου δούλευε μια κυρία, η κυρία Ιουλία. Μεγάλη σε ηλικία, θυμάμαι να μου φτιάχνει μικρο-καταστευές τύπου Origami απο ανακυκλωμένο χρωματιστό χαρτί και να μιλάμε με τις ώρες γι ότι μπορεί να πεί ένα παιδάκι με μια μεγάλη γυναίκα. Θυμάμαι πως μου έλεγε πως προτιμά τα ντούς απο τα αφρόλουτρα γιατί την αναζωογονούν. Είχα κοντά γκρίζα μαλλιά, ήταν πολύ αδύνατη και γλυκειά, κάπνιζε πολύ, ήταν τοπογράφος. Είχε ενα εξοχικό στο Σούνιο, οπού μια πρωτομαγιά πήγαμε με το αυτοκίνητό της ενα κλασσικό μπορντό Deux Chevaux. Ήταν και καμπριολέ! Φορούσα το ψάθινο καπέλο στη φωτογραφία. Ήταν ο αδερφός μου οι γονείς και η θεία μου αν θυμάμαι καλά. Θυμάμαι το σπίτι της, ήταν πολύ περίεργο. Παλιό και κλειστό αρκετό καιρό! Ακόμα το βλέπω στα ονειρά μου, βλέπω τα παλιά πράγματα και τη μεγάλη βεράντα με το Μωσαικό, τις παλιές καρέκλες,  Όταν τα ανακαλώ στη μνήμη μου όλα έχουν μια απόχρωση απο σέπια, όπως είναι τα απογεύματα που δύει ο ήλιος.
Θυμάμαι να είμαστε σε κάτι σαν χωράφι, και πως η Ιουλία μου εξηγούσε διάφορα πράγματα για τα φυτά και τα έντομα, θυμάμαι που μάζευα τις κλασσικές κίτρινες μαργαρίτες, τα πιο χαρούμενα λουλούδια! Θυμάμαι τον αδερφό μου να παίζει, ήταν πολύ μικρούλης τότε. Δεν θυμάμαι τι κάναμε ακριβώς, ούτε αν πήγαμε να φάμε ή το πού κλπ. θυμάμαι όμως ακριβώς εκείνο το συναίσθημα της χαράς και του ενθουσιασμού που απο τότε ακόμα ανέδιδαν σε εμένα τα παλιά πράγματα! Θυμάμαι την θεία μου να μας έχει ενθουσιάσει για την διαδρομή με το καμπριολέ. Υπήρχε και ένα τραγουδάκι τότε για ένα καμπριολέ, σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ πως πήγαινε αλλά δεν τα καταφέρνω. Το θυμάμαι όμως.
Πιο πολύ μου έχει μείνει η αίσθηση του να είμαι μέσα στο Deux Chevaux, θυμάμαι να σταματάμε για βενζίνη, σκέτο Diesel, και να κάνει έναν δαιμονικό θόρυβο! Θυμάμαι να τρέχει στον μεγάλο δρόμο, εμένα να με ενοχλεί ο αέρας και να φοβάμαι πως θα μου πάρει το ψάθινο καπέλο μου! Αν και δεν το άλλαζα με τίποτα το ταξίδι με το Καμπριολέ. Απλά ήμουν μικρή και γκρινιάρα. Πάντως οταν το σκέφτομαι τώρα, νιώθω μόνο ηλιαχτίδες να με ακουμπάν. Νομίζω πως για κάποιον απροσδιόριστο λόγο είναι απ' τις καλύτερες αναμνήσεις μου.
Στο μυαλό μου έχω συνδέσει την ημέρα με το Deux Chevaux με ένα μικρό πλαστικό σπιτάκι-μινιατούρα (που μπορούσες να βάλεις λαμπάκι μέσα, για να φωτίζει, ήταν κούφιο) που είχα βρεί στο σπίτι της γιαγιάς μου στα Ιλίσια. Απο τα παιχνιδάκια της μαμάς μου όταν ήταν μικρή πρέπει να ήταν. Το σπίτι στο Σούνιο, το αυτοκίνητο αυτό, η μέρα εκείνη για κάποιον λόγο συγκεραίνονται, σε εκείνο το μικρό πλαστικό σπιτάκι. Δεν έχω ιδέα που βρίσκεται φυσικά, μα ακόμα το θυμάμαι.
Μετά απο χρόνια συνεργασίας, το γραφείο της θείας μου σταμάτησε να συνεργάζεται με την κυρία Ιουλία κι απ όσο έμαθα τα σπάσανε μεταξύ τους για κάτι οικονομικά, οι μεγάλοι πάντα τσακώνονται για τέτοιες μαλακίες. Δεν την ξαναείδα ποτέ, αν κι ακόμα νιώθω αγάπη όταν τη σκέφτομαι. Είναι πολύ παράξενο το πώς δεν ξαναβλέπεις ποτέ κάποιον! Και το πως, όλα αυτά τα παλιά πράγματα, τα deux Chevaux, τα παλιά εξοχικά στο Σούνιο, τα αυτοκίνητα-αντίκες, τα παλιά ποδήλατα με τον ασημένιο σκελετό και τις μεγάλες ρόδες, πωλούνται, χαρίζονται... Τα παίρνει ο Παλιαντζής. Και εγω βρίσκω τον εαυτό μου μετά απο χρόνια να αναζητά όλα αυτά τα πράγματα και αν μην μπορώ να τα βρώ. Νομίζω πώς γι αυτόν τον λόγο τείνω στην ρακοσυλλογή, από την απώλεια αγαπημένων παλιών πραγμάτων. Γι αυτό μ αρέσει να αδειάζω σοφίτες κι αποθήκες και να κρατάω μικρούς θησαυρούς, παλιαντζούρες για άλλους που αγόρασαν ένα μοντέρνο φωτιστικό και καινούργιο αυτοκίνητο.
Η νοσταλγία πάντα με ακολουθεί.
Γι αυτό και στην βόλτα μου χθές με το παλιό αυτοκίνητο ενός φίλου ένιωσα να ερωτεύομαι κοιτώντας το παλίο καντράν και τον παλιό λεβιέ ταχυτήτων, πίνοντας μια μπύρα ενώ με χτυπούσε ο ήλιος. Ένιωσα πάλι όλες τις ηλιαχτίδες απο τα παιδικά μου χρόνια.Σχεδόν ερωτεύτηκα το αγόρι που ήταν μαζί μου, μόνο και μόνο επείδή εκείνη τη στιγμή χωρίς να το ξέρει μοιράστηκε μαζι μου one of my sunshine moments.
Η νοσταλγία πάντα με ακολουθεί, ή μήπως εγώ εκείνη;

Στην Αναστασία.